GMINA DOPIEWO

dzik81

PAŁAC

Zwrócony frontem na północ, poprzedzony obszernym zajazdem, otoczony murem z brama barokową o dwóch opilastrowanych słupach, zwieńczonych szyszkami. Obok pałacu od zachodu oficyna, od południa park. Budowla wzniesiona w latach około 1689 – 1699 dla Andrzeja Radomickiego, starosty osieckiego, późniejszego wojewody poznańskiego. W pierwszej fazie budowany przez muratora z Poznania Jana Krawanię ( około 1689 – 1690 ), powstał wtedy budynek w stanie surowym oraz wystrój fasady frontowej i bocznych. Od 1694 kontynuacja budowy, przy której pracowali rzemieślnicy z Poznania: cieśla Marcin Marucki ( więźba dachu 1694 ), murarz Michał Koński ( 1696 ), Idzi Figa ( stolarka i posadzki ) oraz zdun Jan Kostrzewski. W latach 1697 – 1698 powstały sztukaterie w przyziemiu oraz posadzki na piętrze. W 1699 roku dobudowano ryzalit od ogrodu, według projektu muratora Jana Adama Stiera z Rydzyny; w tymże roku w salach na piętrze sztukaterie wykonał Wojciech Bianko. Równocześnie rzemieślnicy z Leszna i Rydzyny ( m.in. Samuel Balcer ) zrobili stolarkę drzwiową i meble. W 1700 roku garncarz Jan Giernas ze Wschowy dostarczył ozdobne szyszki na dach. W 1714 roku w pałacu pracował sztukator Franciszek Signo z Leszna. Pałac zdewastowany w latach 1939 – 1945. W roku 1953 odnowienie wnętrz, konserwacja stiuków i malowideł; ogólny remont w roku 1971, obecnie podlega powolnej dewastacji.

OFICYNA

Budynek późnobarokowy z 2 połowy XVIII wieku. Odnowiony w latach 1966 – 1970. Na rzucie prostokąta, siedmioosiowy, parterowy. Wnętrze dwutraktowe. Okna powiększone przy remoncie. Dach łamany, z okienkami powiekowymi, kryty dachówką.

KOŚCIÓŁ

Pierwsze wzmianki pochodzą z końca XIV wieku. Obecny wzniesiony zapewne przed połową XVI wieku, konsekrowany 1636 roku. Około 1694 dobudowa prezbiterium, a w początkach XVIII wieku wieży, według projektu Jana Krawani muratora z Poznania, staraniem Andrzeja Radomickiego, starosty osieckiego, późniejszego wojewody, 1778 restauracja staraniem Władysława Gurowskiego, marszałka nadwornego litewskiego i jego żony Anny z Radomickich prima voto Działyńskiej. W 1900 roku spalił się hełm wieży, odbudowany w 1901 roku w mniejszej skali. Ostatnie zmiany to adaptacja krypty pod prezbiterium dla celów liturgicznych w 1965 roku, nowe tynki /1966/ i konserwacja sprzętów, wystrój plastyczny krypty /1973/, nowe pokrycie wieży /1974/.

Kościół w Konarzewie był w przeszłości dobrze uposażany. Znany zapis z 1402 roku dokonany przez Mikołaja Owieczkę z Konarzewa, przekazujący wikariuszom katedry poznańskiej czynsz 1 grzywny od sumy głównej 5 grzywien na dobrach konarzewskich. Pod tym rokiem znany jest też zapis czynszu dla wikariuszy katedry poznańskiej w wysokości 1 grzywny od sumy głównej 10 grzywien na wsi Konarzewo, nie wiadomo jednak przez kogo dokonany. Prawo patronatu kościoła należało do właścicieli Konarzewa. Potwierdził to proces z 1438 roku z Tomaszem Owieczką dziedzicem Konarzewa, a kapitułą poznańską, wtedy wikariusz generalny rozpoznał sprawę i przyznał pierwszeństwo patronatu Tomaszowi, ten przedstawił na plebana Jana z Sierosławic. Posiadanie patronatu podnosiło prestiż i kształtowało wpływy. Dochody kościoła w Kanarzewie określają różne zapisy: kmiecie ze wsi Gołuszyce /Gołuski, wtedy do parafii Konarzewo należały wsie: Konarzewo, Konarzewko, Chomęcice, Trzcielin Wielki i Mały, Gołuski/ mają płacić plebanowi w Konarzewie po 8 groszy tytułem dziesięciny w 1406 roku. Zapisy z 1510 roku potwierdzają, iż kolatorami kościoła konarzewskiego są w dalszym ciągu dziedzice wsi, wtedy byli to Piotr i Wojciech Konarzewscy, bracia rodzeni /niedzielni, wspólnie dziedziczący majątek.

O P I S K O Ś C I O Ł A

Kościół orientowany, czyli prezbiterium znajduje się po stronie wschodniej, ta reguła obowiązywała w średniowieczu. Posiada elementy stylu późnogotyckiego i barokowego. Murowany z cegły otynkowany.
Korpus kościoła składa się z czteroprzęsłowej nawy późnogotyckiej i dwuprzęsłowego, barokowego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, na rzucie wydłużonego prostokąta. Od zachodu wieża na planie kwadratu, w jej przyziemiu kruchta. Przy prezbiterium i nawie od północy zakrystia, z przedsionka zakrystii wejście do krypty pod prezbiterium. Przy drugim od zachodu przęśle nawy, od południa kaplica chrzcielna - kruchta barokowa.
Wnętrze stylowe, nawa nakryta sklepieniem gwieździstym, ściany rozczłonkowane lizenami, między którymi ostrołukowe, płytkie wnęki arkadowe, ujęte wałkami ceglanymi. W prezbiterium pozorne sklepienie kolebko z lunetami, na sklepieniu stiukowe płyciny o dekoracyjnym wykroju; ściany prezbiterium rozczłonkowane pilastrami o kapitelach z motywami muszli. Z nawy do kruchty południowej i do przedsionka zakrystii portale sprzed połowy XVI wieku, ostrołukowe we wnękach z cegły profilowanej, zamkniętych w ośli grzbiet. Chór muzyczny wsparty na arkadzie koszowej, z parapetem o linii falistej, na którym kartusze z regencyjno-barokowymi motywami dekoracyjnymi i muzycznymi /zapewne nowsze/. W zakrystii i kruchcie południowiej sklepienie kolebkowo-krzyżowe, w kruchcie pod wieżą strop, w krypcie sklepienie żaglaste wsparte na ośmiobocznym filarze. Bryła kościoła wolnostojąca, nawa i prezbiterium nakryte, wspólnym, wysokim dachem dwuspadowym. Dobudówki przy korpusie / kaplica od południa, kruchta z zakrystią od północy / niższe, nakryte własnymi, spadzistymi dachami pulpitowymi. Zewnątrz prezbiterium opięte pilastrami ze zdwojonymi kapitelami; nawa oszkarpowana, szkarpy od południa obniżone, zastąpione pilastrami o podobnych kapitelach jak na prezbiterium. Okna w nawie od północy ostrołukowe, zamurowane, pozostałe zamknięte odcinkowo. Wieża masywna, dwukondygnycyjna, o lekko wklęsłych ścianach dominuje nad bryłą kościoła, ujęta na zaokrąglonych narożach w zdwojone pilastry dźwigające uproszczone belkowanie, nakryta hełmem neobarokowym z latarnią, wyprowadzona ponad kalenicę dachu. Na osi portal o półkoliście zamkniętym wejściu ujętym w pilastry, okna zamknięte odcinkowo.

PARK

Forma prawna ochrony obszaru zieleni pod nazwą "park wiejski" nie występuje jeszcze na terenie gm. Dopiewo.
Parki podworskie na terenie gm. Dopiewo wpisane do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, przedstawiają różny stan i wartość. Obiektem wyróżniającym się jest oczywiście park przy pałacu w Konarzewie.

Pierwsze, znane rozplanowanie ogrodu konarzewskiego odnosi się do rezydencji barokowej wzniesionej przez Andrzeja Radomickiego w latach 1689-99. W tym okresie ogród przypałacowy założono w stylu włoskim, czyli na planie regularnym. Przy pałacu od strony fasady ogrodowej urządzono zgodnie z regułą rabaty kwiatowe na planie geometrycznym, zapewne też dobierano rośliny wg koloru i okresu kwitnienia. Krzewy cięto wyznaczając regularne szpalery. Dalsza część ogrodu utrzymywana była w charakterze parku gdzie odbywano spacery.
Nowy etap w rozwoju tego ogrodu to szkółki drzew owocowych i egzotycznych związana z działalnością rodziny Działyńskich. W każdym razie ogrody Działyńskich kórnickie i uzupełniające je konarzewskie posiadały nową funkcję plantacji doświadczalnych, a poprzez kontakty regionalne z ziemiaństwem, przyczyniły się do rozwoju sztuki ogrodniczej w Wielkopolsce. Zachowany w Bibliotece Kórnickiej "Katalog drzew, krzewów i kwiatów, które znajdują się w Konarzewie w roku 1816”, wskazuje, iż prowadzono tu plantacje wzorowo - dobierano i opisywano rośliny. Później aklimatyzowano przywożone z zagranicy doświadczalne sadzonki, utrzymywano w tym celu kontakty z wieloma zakładami ogrodniczymi na terenie Europy, co wykazuje zachowana korespondencja w Archiwum Rodziny Działyńskich w Bibliotece Kórnickiej.
Ogród konarzewski posiada więc bogatą historię, współcześnie oznaczony został jako ogród botaniczny i dendrologiczny w Polskim Atlasie Krajoznawczym z Przewodnikiem wyd .1996. Dzisiaj nie przedstawia już opisywanych powyżej cech, w ostatnich czasach użytkowany, służy jako miejsce spacerów i uprawiania sportów.

CZARNULKA

Bardzo dziękuję za śliczne fotki i ciekawe opisy Cool

CZARNULKA

Fotki i opisy zamieszczone przez dzik81 (poza ostatnią) są autorstwa Malwiny Tomkowiak i pochodzą ze strony

[link widoczny dla zalogowanych]